Andai Mak Abah Tahu .

Mak abah , tadi kak cik dapat keputusan SPM . Keputusan yang menjadi penentu masa depan kak cik .

Saat kak cik dapat keputusan tuh , kak cik tak dapat tahan air mata kak cik , mak abah . Masa kak cik ambil slip tuh , kak cik ambil dengan kawan kak cik . Kawan kak cik terus peluk kak cik bila dia tengok keputusan dia . Sebab keputusan dia okay .

Tapi kak cik , bila kak cik tengok keputusan kak cik , kak cik terus keluar dari dewan . Sebab kak cik tak nak kawankawan tengok kesedihan kak cik . Kak cik malu . Sebab dia orang dapat banyak tapi kak cik dapat sikit .

Dekat luar dewan kak cik jumpa abah . Bila abah tengok keputusan kak cik , abah cakap okay la , tak payah nangihnangih , macam budak kecik . Pastu abah ajak kak cik balik . Dalam kereta abah tak marah pun , malah abah bagi katakata semangat .

Pastu abah bawak kak cik pergi tempat kerja emak . Emak siap ucap tahniah lagi dekat kak cik .

Tapi mak abah , andai mak abah tahu yang kak cik menangis bukan sebab kak cik ada subjek yang gagal . Masih lagi ke mak dengan abah suruh kak cik jangan menangis lagi .

Andai mak abah tahu yang kak cik kecewa sebab kak cik tak dapat bagi yang terbaik untuk mak dengan abah , masih lagi mak dan abah nak suruh kak cik lap air mata ni .

Mak abah , kak cik titis kan air mata ni untuk mak dengan abah . Mak dengan abah layak terima air mata kak cik ni sebab mak abah dah beri segalagalanya , tapi kak cik dah siasia kan .

Kak cik lah insan paling beruntung sebab dapat mak dengan abah . Kak cik minta maaf dekat mak dan abah . Kak cik janji , andai peluang melintas depan mata kak cik , kak cik tak akan lepas kan .

Saat tuh nanti , air mata yang mengalir tuh hanyalah air mata kegembiraan untuk mak dan abah .

Mak abah , kak cik akan pegang janji kak cik ni .

Inilah janji seorang anak . 

Dan kak cik , tak kan mungkiri janji tuh .